بررسی اینکه چرا افراد باهوش تنها بودن را ترجیح می‌دهند

در آغوش تنهایی:
 بررسی اینکه چرا افراد باهوش تنها بودن را ترجیح می‌دهند

مطالعات نشان می‌دهد افراد باهوش ترجیح می‌دهند تنها باشند و دوستان کمتر و  فعالیت اجتماعی کمتری داشته باشند. جالب اینجاست که به نظر می‌رسد آنها با وجود سبک زندگی منزوی‌ خود، راضی و خوشحال هستند.

• خودتان را در حالی تصور کنید که تنها زندگی می‌کنید؟ در این صورت، آیا شاد و کامل هستید؟
• آیا احساس می‌کنید شعارهای جامعه که باعث می‌شود احساس کنیم به افراد دیگر نیاز داریم نادرست است؟
• آیا می‌خواهید مانند یک گوشه‌نشین زندگی کنید؟
• آیا سکوت حومه شهر را به شلوغی شهر ترجیح می‌دهید؟
• آیا ترجیح می‌دهید به جای رفتن به یک مهمانی پر سر و صدا، وقت خود را صرف خواندن کتاب کنید؟
• آیا والدینتان نگران این هستند که شما دوستان کافی پیدا نکنید؟
• آیا مدت زیادی است نگرانید که زندگی اجتماعی نداشته باشید؟
• آیا هر جمعه در مورد برنامه‌های آخر هفته به خودتان استرس می‌دهید و نگرانید که از دنیا عقب بیفتید؟

اگر اینطور است، نگران نباشید همه اینها خوب است. حتی اگر دیگران شما را فردی ضد اجتماعی بدانند، اما مطالعات ثابت می‌کند شما فردی باهوش هستید.

در ادامه مواردی را مطرح می‌کنیم که مشخص می‌کند چرا افراد باهوش تنها بودن را ترجیح می‌دهند:

اهمیت کیفیت در فعالیت‌های اجتماعی

مردم زمانی که در مناطق کم‌جمعیت زندگی می‌کنند شادتر هستند. بنابراین، به محض اینکه جمعیت کاهش یابد یا میزان تعامل کاهش یابد، شادی افزایش می‌یابد.

طبق مطالعات اخیر، طبقه نابغه، معاشرت با دیگران را بسیار سخت می‌یابند، نه به این دلیل که ضد اجتماعی هستند، بلکه به این دلیل که هیچ رضایتی از تعاملات اجتماعی ندارند. آن‌ها این معاشرت‌ها را کوچک و ناقص می‌دانند و چون نمی‌توانند خود را با فشار این‌گونه تعاملات اجتماعی وفق دهند، آنها را کنار می‌گذارند.

به گفته روانشناسان تکاملی، افراد باهوش در معاشرت، کیفیت را بر کمیت ترجیح می‌دهند. بنابراین، زمانی که با دوستان نزدیک و خانواده خود ارتباط برقرار می‌کنند، خوشحال‌تر می‌شوند تا با غریبه‌ها، اقوام دور یا همکاران.

در مطالعه‌ای که انجام شده اکثر شرکت‌کنندگان  با افزایش تعاملات اجتماعی شادتر می‌شوند، به استثنای کسانی که در مقیاس هوش نمره بالایی می‌گیرند. این تأثیر در مورد افراد بسیار باهوش معکوس است.

رضایت از زندگی

” افراد باهوش‌” با معاشرت بیشتر با دیگران، رضایت کمتری از زندگی را تجربه می‌کنند. این بدان معناست که افرادی که کمتر با هم ارتباط برقرار می‌کنند بسیار شادتر از افرادی هستند که تعاملات اجتماعی بیشتری دارند. درواقع افرادی که کمتر معاشرت می‌کنند، زندگی بسیار ساده‌تری با استرس و سردرگمی کمتر دارند.

واقعیت مهم این است که برخی افراد نمی‌خواهند وقت خود را صرف آرامش و تحسین دیگران کنند چون واقعاً کارهای مهمتری برای انجام دادن دارند.

از نظر روانشناختی ثابت شده است که برای اینکه بتوانید ارتباط بهتری با افراد برقرار کنید، باید تظاهر کنید و “تصویری” از خودتان را نشان دهید که دیگران دوست دارند. یعنی بیشتر روابط اجتماعی ما بر اساس تایید است و بیشتر وقت و انرژی خود را صرف این می‌کنیم تا این تایید را از دیگران دریافت کنیم. در روند جستجوی این تایید، ما کاملا فراموش می‌کنیم که خودمان باشیم و در نتیجه هویت ما مخدوش می‌شود.

در این شرایط ما به جای آنکه خودمان باشیم کسی می‌شویم که دیگران از ما می‌خواهند. این اصلا خوب نیست و ما را از شخصیت واقعی و منحصربه‌فردمان دور می‌کند. بخشی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد و اساسی ما از بین خواهند رفت و بیشتر شبیه دیگران خواهیم شد تا خودمان. یک فرد باهوش و نابغه این مشکل را خوب می‌داند.

با محدود کردن تعامل انسانی، افراد نابغه و بسیار باهوش انتخاب می‌کنند که در غارهای خود باشند. آن‌ها شخصیت خود را به خاطر راضی نگه داشتن دیگران از بین نمی‌برند و در نتیجه در زندگی خود شادتر هستند.

بدین ترتیب آنها زمان بیشتری برای کار روی خودشان دارند. این زمان بیشتر برایشان موهبتی است زیرا آن‌ها را حتی بهتر از قبل می‌کند.